رضخ
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
رَضْخْ از ماده رَضَخَ در لغت به معناى اعطاى اندك است، و به قسمتى از
غنایم جنگی كه كمتر از سهم افراد است گفته مى‌شود.» رضْخ در اصطلاح فقها بخشش كمى است كه از طرف امام عليه‌السلام يا نايب امام به كسانى كه در جنگ سهمى از غنيمت ندارند، داده مى‌شود و بطور معمول از سهم جنگاوران كمتر است و مقدار آن بستگى به نظر امام يا نايب امام دارد. رضخ را از اصل غنيمت و قبل از جداكردن خمس آن عطا مى‌كنند و آن را مى‌توان به زنان، بردگان، كافرانى كه جنگجويان مسلمان را به دستور امام يارى داده‌اند، پرداخت كرد. سماعة مى‌گويد: «انَّ رَسُولَ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ خَرَجَ بِالنِّساءِ فِى‌الْحَرْبِ يُداوينَ الْجَرْحى وَلَمْ يَسْهُمْ لَهُنَّ مِنَ‌الْفَىْ‌ءِ وَ لكِنْ نَفَلَهُنَّ» رسول خدا صلى‌الله عليه و آله زنان را جهت مداواى مجروحان در جنگ، همراه خودش برد و سهمى از
فی‌ء به آنان نداد، ولى به آنها بخشش نمود. فقها در جواز «رضخ» به رواياتى از جمله اين روايت استناد كرده‌اند. اميه دختر قيس گويد: بهمراه رسول خدا به خيبر رفتيم و من زنى كم سن بودم و رسول خدا مرا روى بار شتر سوار كرد ... و پس از فتح خيبر از غنائم بين ما تقسيم كرد و اين گردنبندى كه در گردن من است به من داد كه به خدا قسم هيچگاه از من دور نمى‌شود و اين گردنبند در گردن او بود تا اينكه فوت كرد.
