تحصن
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تحصن به معنی "در محیط امن قرار گرفتن" است. اما این واژه در این مفهوم کاربرد ندارد و تبدیل به یک اصطلاح سیاسی شده است. امروزه تحصن را نوعی اعتراض به وضعیت موجود می دانند که معمولا با گرد آمدن عده ای در جایی مشخص شکل می گیرد. در گذشته به تحصن "بست" یا "بست نشینی" می گفتند که به شکل های گوناگونی خودنمایی می کرد. برای نمونه بست نشینی هفت ماهه
سید جمال الدین اسدآبادی در شاه عبدالعظیم علیه ناصرالدین شاه همان مفهوم امروزی تحصن را داشت. او در این مدت خواسته های سیاسی خود را مطرح می کرد و به روشنگری مردم می پرداخت. بست بیشتر برای پناهجویی، امان خواهی، به تأخیر انداختن حکم مجازات فرار از مجازات ، اثبات بی گناهی و از این قبیل صورت می گرفت.
در دوران اوج گیری انقلاب اسلامی، بویژه در سال ۱۳۵۷ش بارها از تحصن برای اعتراض به حکومت شاه استفاده شد که معروف ترین آنها تحصن بیست و پنج روزه ۷۰ استاد در دانشگاه تهران بود. آنان از بیست و نه اذر تحصن خود را در اعتراض به بسته بودن دانشگاه آغاز کردند و تا ۲۴ دی ادامه دادند. و دیگری تحصن روحانیان در مسجد دانشگاه تهران بود که در هشتم بهمن ۱۳۵۷ آغاز شد. آنان در اعتراض به بسته شدن فرودگاه توسط
شاپور بختیار ، نخست وزیر وقت، برای جلوگیری از ورود امام خمینی به ایران، در مسجد دانشگاه تهران گرد آمدند و گفتند که تا بازگشت امام به تحصن خود ادامه خواهند داد. انتشار خبر این دو تحصن در جامعه اعتراضات گسترده ای را علیه حکومت در پی داشت و خود به خود عواملی برای رسیدن به پیروزی شد.
