عدو
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عدّو: دشمن. كه در قلب به انسان عداوت دارد و در ظاهر مطابق آن رفتار مى‌كند (نساء:۱۰۱) ، (يوسف:۵).
بقول راغب دشمن دو جور است يكى آن كه بشخص عداوت دارد و بقصد دشمنى است مثل: (نساء:۹۲). ديگرى آن كه بقصد عداوت نيست بلكه وى حالتى دارد كه شخص از آن متّأذى مى‌شود چنانكه از كار دشمن، مثل (شعراء:۷۷). بت هاى بيجان نسبت به
ابراهیم علیه السلام عداوتى نداشتند و از جماد عداوت متصّور نيست بلكه آنها جنبه معبودى داشتند و آن حالت ابراهيم را ناراحت مى‌كرد لذا فرمود: آنها دشمن منند در مجمع در معنی آیه فرماید: پرستشگران اصنام و اصنام دشمن منند ولى عقلا را تغليب كرده. ولى ظاهراً مرجع ضمير اصنام است و ارجاع ضمير اولوالعقل در قرآن در اينگونه موارد بسيار است. ظاهراً در آيه (تغابن:۱۴). نيز عدّو به همان معنى است يعنى همانطور كه از دشمن صدمه به انسان مى‌رسد ممكن است آنها نيز شما را به صدمه بياندازند و ميل و عشق به آنها از كار خدائى بازتان دارد.
[ویرایش]
بغض _ خصومت (دشمنی) _ عداوت _ دشمنی با اهل بیت _ دشمنی با کافر _ دشمنی با مومن _ عدو قریب ـ عدو بعید
