مجاهد
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مُجاهد در عربی به معنای (تلاشگر و مبارز) است. در قرآن اشاره به جنگجو (رزمنده) علیه دشمنان اسلام و مقابله (جهاد) با کافر است. به هرکس که از اسلام دفاع کند مجاهد گفته می‌شود. مجاهد اگر در راه
جهاد بمیرد
شهید نام برده می‌شود به معنایی کسی که به دیدار خداوند رفته است. مجاهد در قرآن به کسی گفته می‌شود که دین اسلام را به سرزمین های دیگر گسترش دهد و با دشمنان دین خود مبارزه کند.
[ویرایش]
مجاهد، عنوانی است برای مبارزانی که هدفشان را در مسیر رضای خدا قرار میدهند. مجاهد به معنی
جهاد و کارزارکننده با دشمنان خداست. این کلمه چندین بار در قرآن آمده است و برای مجاهد، اجر و پاداش های بسیاری وعده داده شده است. از این رو بسیاری از مردمان در هر دورهای کوشیده اند خود را در صف مجاهدان راه خدا جای دهند تا مگر از ثواب مجاهدان نیز بهره ببرند و خود نیز از مجاهدان به شمار آینده، گذشته از این، در فرهنگ اسلامی به کسانی که در راه کسب علم و فراگیری دانش و یا به همه آنان که برای کسب روزی حلال می کوشند، مجاهد گفته شده است
مجاهد، غیر از معنای واقعی اش، از دیر باز در ادبیات سیاسی ایران نیز رایج بوده و به اصطلاحی در میان مردم تبدیل گردیده است. بیشترین استفاده از این کلمه در دوران معاصر به دوره مشروطه، و انقلاب اسلامی باز می گردد. در دوران مشروطیت، مجاهد، به کسانی گفته می شد که در راه آزادی وطن با سلاح خویش بر ضد دشمنان آزادی ایران می جنگیدند. در ادبیات سیاسی این دوره، همه کسانی که در این صف به مبارزه می پرداختند، مجاهد خوانده می شدند. در دوره انقلاب اسلامی نیز مجاهد با همان نگاه قبلی به حاضران در صفوف انقلاب اطلاق می شد. کسانی که بدون توجه به علایق مادی، در پی مبارزه با رژیم پهلوی بودند. بسیاری از گروههای سیاسی نیز خود را مجاهدان در راه خدا می خواندند و حتی نام رسمی برخی از آنان نیز برگرفته از آیات قرآن در وصف مجاهدان؛ از جمله سازمان مجاهدین خلق ایران بود. پس از تشکیل این سازمان در سال ۱۳۴۴، اعضای آن به "مجاهد" مشهور شدند. آنان نام خود را از آیه "فضل الله المجاهدين على القاعدين اجرا عظيما"
سوره نساء آیه ۹۵ برگرفته بودند. شماری از اعضای این سازمان در مبارزه با رژیم شاه جان باختند و عده زیادی از آنان نیز گرفتار زندان ها و شکنجه ها شدند. اما در دوران مبارزه، این عده نتوانستند شیوه جهادی خود را که از ابتدا حرکت بر مبنای احکام اسلامی پایه ریزی شده بود، ادامه دهند و با کنار گذاشتن ایدئولوژی اسلامی و روی آوردن به مارکسیسم در سال ۱۳۵۴، عملا مجاهدت را به مسیری غیر از خدا کشاندند. اتفاقی که با علنی شدنش، رویگردانی مردم را از آنان در پی داشت و با پیروزی انقلاب اسلامی، مجبور به حاشیه نشینی و حتی رودررویی با مردم شدند . البته این اتفاق تازگی نداشت. در انقلاب مشروطیت نیز همین موضوع به گونه ای دیگر رخ داده بود. در آن دوره نیز گروهی که پس از فتح تهران به دست مجاهدان، سلاح به دست گرفتند و با غوغا و هوچیگری، به امید غارت اموال مردم، به صفوف آزادگان رخنه کرده بودند، خود را مجاهد می خواندند و خیلی زود لقب "مجاهد روز شنبه" را دریافت کردند. چه مجاهدان در روز جمعه ۲۳ مرداد ۱۲۸۸ تهران را فتح کرده بودند و آنان روز شنبه ۲۴ مرداد به مجاهدان پیوسته بودند.
