بیمارستان صحرایی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بیمارستان صحرایی مؤسسه درمانی متحرکی است که به طور معمول در ناحیه رزم دایر می شود و منظور از دایر شدن آن جلوگیری از تمرکز موقت بیماران در ناحیه مواصلاتی می باشد. بیمارستان صحرایی براساس تدابیر فرمانده قرارگاه خط مقدم و فرمانده بهداری رزمی و توسط مرکز بهداری رزمی منطقه ای با هماهنگی واحدهای ذی ربط منطقه به منظور ارائة خدمات تخصصی و فوق تخصصی که امکان ارائة آنها در یگان های منطقه وجود ندارد، احداث و فعال می شود. علل راه اندازی بیمارستان صحرایی، تهدیدات دشمن، فاصله و بعد مسافت
خط مقدم تا عقبه، عقبة ناامن و صعب العبور مناطق جنگی است.
این نوع بیمارستان، در چادر یا ساختمان های پیش ساخته با سازه فلزی یا بتنی قابل برپایی بوده و در رابطه با بلایا و سوانح یا موارد اورژانس (جنگ، زلزله یا سیل) بسته به شرایط حاکم و در ارتباط با نیازها از واحد های مراقبتی جامعی تشکیل شده است. جمعیتی که به وسیله بیمارستان های صحرایی درمان میشود محدود به کسانی است که در مناطق آسیب دیده ساکن بوده اند. بیمارستان های صحرایی نمیتوانند به تأسیسات بهداشتی دائمی تبدیل شوند زیرا هدف از استقرار آنها رویارویی با شرایط اورژانس است و نه رو به رو شدن با خطرها و امراض روزانه که درگیر جمعیتی می باشد. در شرایط جنگی اهداف بیمارستان های صحرایی این موارد را در برمیگیرد:
پشتیبانی پزشکی از عملیات نظامی
آماده سازی مجروحان و مصدومان برای تخلیه،
انتقال و اعزام سریع مجروحان،
جراحی اضطراری در منطقه عملیات و اعمال مراقبت های ویژه پیش و پس از عمل جراحی.
[ویرایش]
به گفتة ناظران نظامی، در
جنگ اول جهانی، مجروحانی که احتیاج به عمل جراحی در
خط مقدم جبهه داشتند، پس از دو هفته می توانستند به بیمارستان های مجهز انتقال یافته و تحت مداوا قرار گیرند که به طور طبیعی تلفات جانی زیادی به همراه داشت. این زمان، در
جنگ دوم جهانی به ۷۲ ساعت کاهش یافت و در
جنگ امریکا علیه ویتنام به ۱۲ ساعت رسید. این رقم برای اولین بار در جهان با ساخت بیمارستان های مجهز و ایمن در نزدیکترین فاصله از خط مقدم به سه ساعت کاهش یافت و میتوان ادعا نمود که در جبهة فاو
(والفجر ۸) پس از ساخت
بیمارستان سجاد علیه السلام این زمان رکورد، به کمتر از یک ساعت رسید. در مجموع، از میانه های جنگ تحمیلی، میانگین مدت زمان ارائه خدمات درمانی به مجروحان به کمتر از نیم ساعت رسید.
فصلنامه تخصصی مطالعات دفاع مقدس؛ نگین ایران؛ سال دوازدهم؛ شماره چهل و پنجم؛ تابستان ۱۳۹۲
